Onların Hikayesi - Bölüm 6

“Ne oldu burada?” Hamza’ya haykırırcasına sordu. Cevap bile beklemeden sağlık ekipmanlarının olduğu bottakilere işaret ederek: “Hemen bu iki adamı gemiye taşıyın. Soldakine dikkat edin. Burada kimsenin ölmesini istemiyorum!” dedi ve tekrar Hamza’ya yönelip: “Hemen herkesi gemiye götür!” komutunu verdi öfkeyle. Sonra Ayşenur’a seslendi: “Ayşenur! Sen benimle geliyorsun!” Herkes şaşkındı. Tanıdıkları Berk Can ölmüş de yerine sanki mutasyona uğramış birisi gelmişti, Tıpkı Berk Can gibi ama kesinlikle Berk Can dışında birisi. Hiç kimseye selam bile vermemişti. Herkes botlara bindiği sırada adamlar toparlanmış olacaklar ki botlara doğru tekrar ateş açtılar ve seslere göre bu sefer daha ağır silahlarla saldırıyorlardı. Berk Can önce Ayşenur’u Hamza’nın botuna gönderdi hızlıca ve diğer iki bottakilere seslendi: “Hemen botları gemiye götürün!”  

Diğer iki bot gemiye doğru hareket ettiklerinde Berk Can ve onun botundakiler kıyıya tekrar döndüler ve savaş gibi bir çatışma başladı. Berk Can ve ekibi dört kişiydi. Adadakiler ise sayılamayacak kadar çoktular ve akın akın geliyorlardı. Berk Can bottan indikten sonra hemen botu batırdı ve motoru parçaladı. Ardından deli gibi haykırarak ateş etmeye başladı. Ayşenur öyle üzülüyordu ki arkasına bakamıyordu. Kübra’nın bir anlık: “Allah!” dediğini duydu arkasına baktı ve abisinin başından vurulup yere yığılmasını izledi. O an dünya başına yıkılıyordu sanki. Bir an suya atlamak istedi ama Utku sıkıca tuttu Ayşenur’u. Gözyaşlarını tutamadı. Hıçkırıkları nefesini engelliyordu. O sırada botlar gemiye varmışlardı. Önce Selahattin ve Akansel’i gemiye taşıyıp revir odasına götürdüler. Sonra Ayşenur, Kübra, Alperen sırasıyla çıktılar. Utku merdivendeyken dönüp adaya son bir kez daha baktı can dostunun düşüşü aklına geldi: “Huzur içinde uyu, savaşını artık biz devralıyoruz canım kardeşim…” dedi, yutkundu, bir damla gözyaşını denize savurdu. O sırada Hamza: “Utku Bey yoksa siz?” Utku Hamza’ya sorusunu tamamlamasına izin vermeden: “İşine bak evlat ve artık bana Utku Bey deme!” dedi ve geminin güvertesine çıktı. Hamza da güverteye çıkıp botları da güverteye çekince gemi demir aldı ve hareket etti. Bu sırada Ayşenur’a sakinleştirici iğne yapmışlardı. Onu kamarasına taşıdılar. Kübra da onunla aynı kamarada kalacaktı. O da gitti Ayşenur’un yanına. O sırada adada büyük bir ateş yandığını gördüler. Aynı anda da patlama sesleri ve anlamsız gelen bazı bağrışmalar duydular.      

            

Alperen Utku’nun yanına geldi: “Neden bunca zamandır bizden uzakta yaşadı?” Utku: “Savaşıyordu!” Alperen: “Onu tahmin ediyordum. Yeni kurulmuş dünya düzeninde Türkiye’nin yerini koruması için ve gizli eğitim yerlerinin savaşlardan uzak tutulması için bu görevi ancak Berk Can üstlenebilirdi. Gittiği günden beri farkındayım. Ama bizden niye koptu, bunu bir türlü anlamıyorum.” Utku: “Ankara’daki yıllarımızda gizli bir teşkilatla tanıştırıldık. O sırada gelişmekte olan bu dünyayı çok uluslu şirketlerinin yönetmesi planları gündemdeydi. Ta GDOlu yiyeceklerin üretilmesinden ilk çok uluslu şirketin bağımsızlığını ilan etmesine kadar ki süreç bu savaş içindi. Biz ve bizim gibi birkaç ülke tarım topraklarımız sayesinde hala devlet olarak ayaktayız. Bu devamlılığı sağlamamız içinse çok sağlam bilim insanları yetiştirmeliydik. Aynı zamanda ise kimsenin bilmediği bir ilim ordumuz olmalıydı. Sonradan sonraya içine dâhil olduğumuz teşkilat hepimize ayrı ayrı görevler verdi. Berk Can’ın görevi de ıssız bir adada bir eğitim yuvası inşa etmekti. Bilirsin bizimkinin en büyük hayali ‘Medrese kurmaktı!’” Alperen araya girdi Berk Can’ı taklit ederek: “Beyler, bir medresemiz olmalı ilim yayacak ateş olup Anadolu’yu ardından dünyayı tutuşturacak!” İkisi de hüzünlü bir tebessüm ettiler ardından Utku devam etti: “İşte bu görevi duyunca hemen atladı bizimki. Ancak görevin bir ağır yanı vardı ki, Berk Can ölü bilinmeliydi. Hiçbir yakın hiçbir arkadaş olmayacaktı. Ama bizim çılgın kardeşimiz bizden vazgeçmedi. Ülkeye döndüğü nadir zamanlarda hep bizi takip ediyordu. Mesela senin bozuk musluk vardı ya nasıl düzeldiğini hiç anlamadığın...” hafif bir tebessümle Alperen: “O mu yaptı vay şerefsize bak sen!” Utku: “Yok be oğlum adamın buna ne ara vakti olsun! Bir gün bir kâğıt parçası buldum ceket cebimde. İçinde kimin olduğunu çok iyi bildiğim bir el yazısıyla ‘musluğu tamir et! Olacakları seyret!’ yazıyordu. Sonra size geldiğimiz bir gün gizlice musluğu tamir ettim. Bir mektup da orada buldum. Onda da: ‘Sanma güller sizsiz yetişir, Aşk odunda Cansız bedenler zor pişirilir, Her şeyden geçilir de hasret hep geçirir, Az kaldı bir bakarsın ayrı kalanlar birleşir…’ diye bir şiir yazıyordu. Aslında sonrasında beni ve Ayçe’yi adaya davet etti. Medresenin uzay bilimleri ve uzay teknolojileri için Ayçe’den yardım istedi. Ancak benim de takdir edersin ki memlekette halletmem gereken çokça işim vardı. Ancak Ayşenur’a bu ipuçları gelemeye başlamadan önce yine bir mektup gönderdi, içinde: ‘Kız kardeşin senden yardım ister yakında, onu eli boş yollama’ yazılıydı. O an anladım artık kavuşma vakti gelmişti. Ama bu sessiz sedasız yapılmalıydı. Yoksa Ayçe ile sürekli iletişim halindeydik ve bana mektup yazmak yerine çok basit bir şekilde Ayçe’nin yardımıyla haber edebilirdi. Ondan sonra Ayşenur’dan gelecek haberi beklemeye başladım. Aslında o sizi çağırmakla çağırmamak arasındaydı ama bana danışmaya gelince sizsiz olmayacağını söyledim. Çünkü eminim ki Berk Can da sizi bekliyor” derin bir nefes aldıktan sonra “du” diyebildi. Alperen: “Vay kardeşim be… Ula hasret bitmeden, ömür bitti. Adam ömrünü verdi de bizi vermedi” diyebildi sadece.

Onlar bu konuşmaları yaparken revirden bir adam koşarak geldi: “Getirdiğiniz adamlardan birisi son nefesini vermek üzere!” bu acı haber gelmemeliydi bu gece. Bir dost daha yummamalıydı gözlerini. Koşarak revire girdiler. Adamın gösterdiği yerde Selahattin yatıyordu. Beti benzi bembeyaz olmuştu zaten. O sırada geminin doktoru hızla içeri girdi ve Alperen’le Utku’yu odadan kovdu. İçeride bir tedavi süreci başlamıştı ki bitmek bilmiyordu. O sırada Hamza da yanlarına geldi. Hamza beklediklerinden daha canlıydı. Hiç ama hiç üzgün gözükmüyordu. Utku dayanamayıp patladı: “Hocan az önce öldü ama sen hiç üzgün görünmüyorsun?” Hamza: “Ölen Can Hoca değildi.” Alperen: “Nasıl yani?” Hamza: “O ve arkada kalanlar, insan bedenini örnek alarak yaptığımız ve düşmanın içinde kendini infilak ettirme özelliği olan robotik yapılardı sadece. O gördüğünüz ateş ve duyduğunuz patlama sesi de bizim yapılardı. O bağırışlar da muhtemelen patlamadan sonra adadakilerin Can Hocama isyan için ettikleri hakaretlerdi. Bugün orada düşman dışında ölen tek canlı Çaki’ydi ki onun da canlı bir organizma olduğunu sanmıyorum.” Utku ve Alperen sarıldılar o an ve: “Bu adam hiç ölmeyecek!” diyerek gülüştüler. Hamza: “Aslında bu açıklamayı sizlere yapmam yasaktı ancak Can Hoca sizden o kadar çok bahsetti ki, sizlerin üzülmesini istemez diye düşündüm.” “Can Hoca demek!” diyerek güldü Alperen. Hamza: “Aslında o lakabı ona ilk öğrencileri yani bizden bir üst kuşak taktı. Ki bana defalarca: ‘Hamza bana abi de oğlum.’ Demesine rağmen Can Hoca’ya o kadar alıştık ki asla öyle hitap etmekten vazgeçemiyoruz.” Diyerek yaptı Can Hoca hitabının nereden geldiğinin açıklamasını. Bu sırada Kübra kamarasından geldi: “Ne oldu uyandı mı bizimkiler?” diye sordu. Alperen olan biteni Kübra’ya da anlattı ve Ayşenur’un yanına dönmesini istedi. Kübra Alperen’in sözüne uyup kamaraya geri döndü. Hamza izin isteyerek kaptanın yanına gitti.

Doktor derin bir nefes alarak çıktı revirden. Utku ve Alperen meraklı gözlerle doktora bakıyorlardı. Doktor bir an durdu nefesini toparladıktan sonra: “İki arkadaşınızın durumu şimdilik iyi ancak karnından vurulan arkadaşınızı Ana adaya yetiştiremezsek elimizden gelen bir şey kalmaz.” Utku: “Ne kadar süremiz var doktor hanım?” “Üç gün sürer diye tahmin ediyoruz.” Alperen: “Çok mu geç kalırız?” Doktor: “Bilmiyorum, bu arkadaşınızın ne kadar yaşama tutunmak istediğine bağlı.” Alperen: “İnatçıdır o bizleri bırakıp gitmez bilirim.” Utku da Alperen’i başıyla onayladıktan sonra hep beraber güverteye çıktılar. Alperen doktora yönelerek sordu: “Doktor Hanım isminiz nedir?” Doktor: “Ezgi, siz de sanırım Can Hoca’nın şu çok bahsettiği Alperen Bey olmalısınız ve siz de sanırım Ayçe Hanım’ın eşi Utku Beysiniz.” Utku: “Doğru tahmin tebrik ederim Ezgi Hanım ve sanırım Ayçe’yle tanışıyorsunuz?” Ezgi: “İlk olarak tahmin değildi. Fotoğraflarınız Can Hoca’nın odasının her yerinde asılı. Adada Can Hoca’yı tanıyıp da sizi tanımayan bir kişi bile yok ve ayriyeten evet kesinlikle eşinizle tanıştım. Kendisi mükemmel bir bilim insanı ve çok iyi bir dost. Bir asteroit sayesinde tanıştık kendisiyle. Ama bu hikayeler başka zamana kalsın” dedi. Alperen: “Bak sen şu Can Hoca’ya.” dedi alaycı bir gülümsemeyle Utku’ya bakarak. Ezgi: “Beyler müsaadenizle artık dinlenmem gerek. Arkadaşlarınızın bir şeye ihtiyacı olursa ekip arkadaşlarım beni uyandırırlar. Sizlere hayırlı geceler.” Alperen biraz nutku tutuk bir sesle: “Hayırlı geceler Ezgi Hanım.” Dedi ve Utku da bıyık altından Alperen’e gülerek aynı sözleri tekrarladı. Ezgi uzaklaştığında Utku Alperen’in sesini taklit eden alaycı bir tavırla: “Hayırlı geceler Ezgi Hanım.” dedi. Alperen: “Ne var arkadaş kız güzeldi şimdi. Kanımız kaynamış olamaz mı?” Utku: “Yuh birader! Şu durumda da kanın kaynıyorsa tebrik ederim. Bir şey diyemem ama kesinlikle gurur duyarım.” dedi ve o an yapabileceğinin en üst seviyesinde güldü. Sonra devam etti: “Hadi biz de yatalım artık Romeo yoksa sabaha bizi de revire yatıracaklar.” Alperen Utku’ya hak verdi. Onlar da kendilerine ayrılan kamaraya geçtiler. İkisi de duş alıp temizlendi. Sonra rahat birer yatak bulmanın huzuruyla yastığa beş kala uykuya daldılar.                                                                                                                              

Gün ağardığında ilk gözlerini açan Ayşenur olmuştu. Önce ne olduğunu anlayamadı. Sonra usulca ayağa kalktı. Dün yaşananları düşündü ve yavaş yavaş hatırladı. Ağlamak bağırmak istedi. Derin uykuya dalmış ablası uyanır diye düşündü, ablasına kıyamadı, gözyaşlarını içine hapsetti. Sonra duş aldı, temizlendi, giyindi ve kamaradan sessizce çıktı. Güneş daha yeni doğmuştu. Güvertede nöbet tutan iki kişi gördü. Yanlarına gitti. “Günaydın. Neredeyiz? Nereye gidiyoruz? Herkes nerede?” gibi sorular yöneltti adamlara. Adamlardan iri olanı: “Günaydın Ayşenur Hanım. Merak etmeyin, Alperen ve Utku Bey kamaralarında dinleniyorlar. Hamza kaptanın yanında rotayla ilgileniyor. Selahattin Bey’in durumu gece ağırlaştı ancak şu an durumu stabilize. Akansel Bey de ilaçla uyutulmakta. Biz de şu an Ana adaya doğru ilerlemekteyiz. Tahmini varış süremiz iki gün. Bu arada ben Ahmet ve arkadaşım da Ömer. Yolculuk boyunca yemek işlerinden sorumluyuz.” Ayşenur: “Memnun oldum beyler kusuruma bakmayın, onca şeyden sonra aklım yerinde değil.” Ahmet: “Önemli değil Ayşenur Hanım. Biz birazdan kahvaltıyı hazırlayacağız ama eğer çok açsanız size önden bir şeyler ikram edelim?” Ayşenur: “Yok gerek yok herkesle birlikte yaparım kahvaltıyı ben de.” “Siz nasıl isterseniz...” Ayşenur: “Peki rica etsem bana Hamza’yı çağırır mısınız?” Ömer: “Hemen çağırayım Ayşenur Hanım.” dedi ve fırladı.

Hamza gelince Ayşenur bu anı bekliyormuşçasına bıraktı gözyaşlarını. O anda Hamza hemen Ayşenur’a cebinden bir mendil uzattı ve orada ölenin abisi olmadığını aslında olan olayları anlattı. Ayşenur’a yeniden yaşama sevinci gelmişti sanki. Ancak bir yanı buruk bir sevinç… Ne yapacağını bilemiyordu Akansel ve Selahattin’i görmek için revire gitti. Ezgi hastalarını kontrole gelmiş olmalı ki o da oradaydı. Ayşenur Ezgi’yle tanıştıktan hemen sonra abilerinin durumunu sordu. Ezgi: “Akansel Bey iyi sadece burada ameliyat edebilme imkânımız yok o yüzden acıyı hissetmesin diye uyutuyoruz. Ancak Selahattin Bey’in durumu hala kritik, Ana adaya bir an evvel varamazsak elimizden bir şey gelmez.” Ayşenur oradakilere bakarak: “Bu geminin daha hızlı gitme ihtimali yok mu?” diye sordu. Ezgi oradakilerin yerine cevap verdi: “Bütün kapasitesini zorluyoruz. Ama yine de iki günden önce varma ihtimalimiz çok düşük.” Ayşenur bakışlarını yere eğdi ve dua etmeye başladı. O sırada Ezgi izin isteyerek revirden ayrıldı. Ayşenur da orada yapabileceği bir şey olmadığını anlayınca hava alabilmek için güverteye çıktı. O sırada Utku da uyanmış ve güverteye çıkmıştı. Ayşenur’la Utku sıkıca sarıldılar. Sonra Kübra da güverteye çıktı ve o da bu sarılmaya katıldı. Ancak Alperen hâlâ uyanmamıştı. O sırada Ömer kahvaltının hazır olduğunu bildirdi. Utku Alperen’i uyandırdı sonra hep beraber kahvaltı yaptılar.

Hüzünlü bir mutluluk ve anlam veremedikleri bir huzurla kahvaltılarını bitirdiler ve geminin kıç tarafında bulunan muhtemelen geminin toplantı salonu olan bir odaya geçtiler. Onlardan biraz sonra Hamza da odaya geldi ve: “Ana adayla iletişim kurduk az önce. Selahattin Bey’in durumunun acil olduğunu bildirdik. Bir ambulans helikopter gönderdiler. Az sonra burada olur.” Herkes umutla gülümsedi ve içlerinden şükrettiler. O sırada helikopterin sesi duyuldu. Gemide helikopterin inebileceği bir alan yoktu. Önce gemi demir attı. Sonra helikopterden iki tane adam halatlarla ve sedyeyle aşağı indiler. Selahattin’i sımsıkı sarmaladıktan sonra helikoptere çektiler. Ardından diğer adamlardan birisi Hamza’ya bir mektup verdi sonra adamları da helikoptere çektiler ve helikopter hızla Ana adaya doğru yola çıktı.

Hamza mektubu Ayşenur’a verdi. Mektubun zarfında Ada talimatları yazıyordu. Ayşenur Hamza’ya yönelerek sordu: “Bu ne?” Hamza: “Muhtemelen ada kurallarını ve adaya vardığımız zaman yapmanız gereken talimatlar.” Ayşenur: “Ne yani bunca zamandan sonra, bunca olaydan sonra abimin adasına inebilmek için kural mı öğreneceğim?” Hamza: “Ayşenur Hanım Can Hoca bunu yolladıysa mutlaka bir bildiği vardır. Ben bilemem o yüzden açın ve cevaplarınızı mektuptan alın.” Ayşenur: “Tamam tamam.” dedikten sonra zarfı açtı. Zarfın içinden önce Ayşenur’a diye bir A4 kâğıdı çıktı. İçinde: ‘Ey benim nefesim: sana olan özlemim Ağrı dağından lav olarak çıksa Anadolu’mu yakar kavurur. Şükür kavuşturana. Az kaldı kavuşmaya. Bu talimatları sana gönderdiğim için bana kızdığına adım gibi eminim. Ancak bu talimatlar senin için değil. İndiğiniz zaman sizlerle gizli görüşeceğiz. Bu gizli görüşmemizin farkına varılmaması için. Şimdi soracaksın abi neden, diye. Çünkü biriciğim sizlere anlatacaklarım hiç anlatılmamış olması gereken bilgiler olacak ve adanın herhangi bir yerinde anlatmak makul olmayacaktır. Ayrıca ada kurallarına göre eğitimden geçmemiş kimse Ada öğretmenleriyle tanıştırılamaz. Bu kuralı sizin için ihlal edersem kimse bir şey demeyecektir ama biliyorsun vicdanıma yediremem. Ancak bunca zaman bekledikten sonra ve başınıza gelen bunca olaydan sonra sizin eğitim teferruatlarıyla uğraşmanızı da bekleyemem. Allah’a emanet olun. Selametle. (Bu arada eminim ki Hamza yaşadığımı söylemiştir, o yüzden detayları anlatmayacağım.) Bu mektubu okuduktan sonra yak. Abin…’ Ayşenur mektubu okuduktan sonra birçok şeye anlam verememiş olsa da abisine her zamanki gibi güveniyordu ve mektubu yaktıktan sonra herkese talimatları okudu. Sonraki günler de bu talimatları tekrar edip çalışmakla geçti. Sıkıcı ve yorucu bir deniz yolculuğundan başka önemli bir gelişme olmadı. Bir de son gece Alperen ve Ezgi iyice yakınlaşmışlardı. Bu yakınlaşmanın niyetine ise sadece Utku vâkıftı.